دکل انتقال (همچنین دکل برق، دکل آبی در کانادا و دکل در بریتانیا) یک سازه بلند است، معمولاً یک برج شبکه ای ساخته شده از فولاد که برای پشتیبانی از یک خط برق هوایی استفاده می شود. در شبکه‌های برق، دکل‌های انتقال خطوط انتقال فشار قوی را حمل می‌کنند که نیروی الکتریکی عمده را از ایستگاه‌های تولید به پست‌های برق منتقل می‌کنند، که از آن‌ها برق به مصرف‌کنندگان نهایی تحویل می‌شود. علاوه بر این، از قطب های برق برای پشتیبانی از خطوط فرعی انتقال و توزیع ولتاژ پایین استفاده می شود که برق را از پست ها به مشتریان برق منتقل می کند.

چهار دسته از دکل های انتقال وجود دارد: (1) برج تعلیق، (2) برج پایانه بن بست، (iii) برج کشش، و (IV) دکل انتقال.[1] ارتفاع دکل‌های انتقال از 15 تا 55 متر (49 تا 180 فوت) است؛ [1] بلندترین آن‌ها، برج‌های انتقال 380 متری (1247 فوت) با دهانه 2656 متری (8714 فوت) از لینک برق هوایی Jintang-Cezi هستند. بین جزایر Jintang و Cezi در استان ژجیانگ چین. طولانی ترین دهانه یک گذرگاه برق آبی دهانه امرالیک گذرگاه نیروگاه آبدره امرالیک با طول 5376 متر (17638 فوت) است. دکل های انتقال بیشتری برای کاهش تغییرات آب و هوایی مورد نیاز است، بنابراین در دهه 2020 دکل های انتقال از نظر سیاسی اهمیت پیدا کردند.

دکل های خطوط انتقال معمولا بر اساس شکل طبقه بندی می شوند که شامل نوع شیشه ای، نوع سر گربه ای، نوع بالایی، نوع خشک و نوع سطلی می باشد. با توجه به عملکرد آن، دکل های خطوط انتقال کششی، دکل های خط انتقال معلق، دکل های خط انتقال گوشه، دکل های خط انتقال گوشه ترمینال (برج های بن بست)، دکل های عبور رودخانه و غیره وجود دارد.